Η ομορφιά του σήμερα...

Φίλοι, συνήθειες χρόνων,ζωές ολόκληρες πάνε και έρχονται...Με εμάς πίσω να δεχόμαστε τις επιδράσεις αυτών και να αλλάζουμε "σχήμα" σαν τους βράχους, που τρώγονται από την αλμύρα.
Να σμιλευόμαστε και να προσαρμοζόμαστε, για να "χωράμε" καθημερινά σε έναν κόσμο που τελικά.. δε θέλουμε ..δε μας αρέσει.
Τι είναι αυτό που μας κάνει όμως τόσο υποχωρητικούς και εν τέλει...υποτονικούς;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό πλην της ασφάλειας. Αισθανόμαστε καλύτερα σε ένα ήρεμο κλίμα...που νιώθουμε αποδεκτοί..Όταν δεν πετάμε βότσαλα διαφορετικότητας και δεν ταράζουμε λίμνες ...
Και χάνουμε στιγμές. Όμορφες... Και ανάσες. Ζωτικής σημασίας... Για να αποφύγουμε στραβά βλέμματα..και ψίθυρους που ίσως μας πονέσουν.
Τίποτα όμως δεν πονάει περισσότερο απ'τα απωθημένα και την καταμέτρηση των ημερών που πήγαν χαμένες από φόβο.

Ο μοναδικός τρόπος να απαλλαχθούμε απ' τη σαρκοφάγο νωοτροπία που έχουμε όλοι μπεί...λιγότερο ή περισσότερο, είναι η καθημερινότητα.Οποιαδήποτε ιδέα μας κάνει να χαμογελάμε στη σκέψη της.. Να την κυνηγάμε εκείνο...το ίδιο λεπτό. Το "αργότερα" ..είναι συνήθως πολύ αργά.
Και να συνειδητοποιούμε συνεχώς πόσο καλά είμαστε.  Οπουδήποτε..Οποιαδήποτε στιγμή.

Αυτή είναι η ομορφιά του σήμερα. Να καταλαβαίνουμε..να νιώθουμε.. να διαφέρουμε..να αλλάζουμε.. Να μην υπάρχουμε αλλά να ζούμε.. Να αγαπάμε και να δίνουμε. Να μην εμβαθαίνουμε πολύ..Να προσπερνάμε και να γελάμε. Οχι αύριο..ΣΗΜΕΡΑ.